Chciało by się rzec: Co z tą Polską?
Polska się kurczy. Nie obszarowo, lecz pod względem liczby rodzimych obywateli ją zamieszkujących, a ta wiadomość nie napawa optymizmem i zmusza do głębokich refleksji oraz przemyśleń związanych z naszą przyszłością na Starym Kontynencie. Oto bowiem okazuje się, że stosunek liczby narodzin do liczby zgonów w naszym kraju drastycznie spada i -mówiąc wprost- zaczyna znacząco na tym „polu życia i śmierci” przegrywać (dla przykładu w roku 2021 liczba tzw. żywych narodzin wynosiła 331 tysięcy, podczas gdy liczba zgonów wyniosła 551 tysięcy! ). Można powiedzieć, że obecna władza widzi problem i nawet podjęła pewne inicjatywy walki z tymże niepokojącym zjawiskiem (powstanie projektu ustawy o powołaniu Polskiego Instytutu Rodziny i Demografii), jednakże te działania póki co to tylko teoria nie poparta konkretnymi czynami, a co za tym idzie? – BRAK EFEKTÓW. Tymczasem czas nieubłaganie pędzi, zabiera z każdą godziną kolejne istnienia, a w zamian niestety nie ofiaruje tylu samych nowych obywateli. Prognozy ONZ odnoszące się do Polski również nie prezentują się kolorowo i są wręcz przytłaczające: w roku 2100 w naszym kraju pozostanie zaledwie około 13,5 mln. obywateli… Oczywiście ten scenariusz wcale nie musi się spełnić i rysować się w tak czarnych perspektywach, lecz jego prawdopodobieństwo jest niezwykle wysokie. Potrzeba więc (już, tu i teraz! ) konkretnych, widzialnych działań wzmacniających potencjał rodziny, który będzie ją wspierał i konkretnie w nią inwestował, gdyż w przeciwnym razie staniemy się w niedalekiej przyszłości cieniem samych siebie. Poza tym nie ma co ukrywać, że o faktycznych możliwościach gospodarczych, ekonomicznych, społecznych czy też tych związanych z bezpieczeństwem kraju, w znacznej mierze świadczy liczba jego mieszkańców. Pora więc przeanalizować rządzącym te nieciekawe scenariusze i wyciągnąć daleko idące wnioski. Pora na konkretne czyny, nie słowa!
Autor: Łukasz J.