Z ewangelii wg Św. Mateusza
„Modlitwa” (Mt, 6, 5-15)
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw zanim Go poprosicie.
Wy zatem tak się módlcie:
Ojcze nasz, który jesteś w niebie,
niech się święci imię Twoje!
Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie.
Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;
i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili;
i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego!
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski.
Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień.
Zauważ:
Serce dobrego człowieka to skarbnica miłości, pokory, cichości i skromności. Każdy, kto buduje w sobie skromność i pokorę, nie potrzebuje ciągłych pochwał czy uznania ze strony innych ludzi, bowiem te cechy są kruche-przemijają. Człowiek skromny i cichy buduje swe życie, wierząc, że Bóg doceni wszelkie jego starania i doprowadzi go do radości wiecznej. W prostym sercu rodzą się proste słowa uwielbienia Pana, które są najlepszą modlitwą- pokarmem dla duszy. „Nie ten szczęśliwy, kto bogaty, nie ten szczęśliwy, kto wielki, kto sławny; ale ten, kto umiał kochać jak Chrystus, jak Chrystus przebaczać, jak On cierpieć”. Unikajmy więc sposobności do wywyższania się, do życia na pokaz, które w gruncie rzeczy jest puste, gdyż potrzebuje ciągłych pochwał ze strony innych ludzi. Prawdziwa pokora rodzi się w skromnym i cichym sercu pozbawionym obłudy i podstępu.