Z Ewangelii według Świętego Łukasza
Uzdrowienie kobiety w szabat (Łk,13,10-17)
Nauczał raz w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować. Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga. Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!» Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A owej córki Abrahama, którą szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, czy nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?» Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.
Zauważ:
Tak jak ponad dwa tysiące lat temu, tak również w obecnych czasach Chrystus zaprasza do współpracy, łamie chleb, czyni cuda, rozrywa kajdany, poświęca się, oddaje za nas. Ta prawdziwa Miłość, której tak światu potrzeba wzywa każdego człowieka do czynów miłosierdzia, do poświęcania się dla innych, czyli pragnie, abyśmy potrafili dostrzec cierpienia z jakimi zmagają się żyjący wokół nas i wychodzili im naprzeciw z pomocą i dobrym słowem. Otrzymujemy również zapewnienie, że każdy moment- bez wyjątku jest idealną sposobnością do czynienia dobra, które zawsze do nas powróci pod Bogu wiadomą sposobnością.
Ł.J.
