Z Księgi Psalmów
Z otchłani grzechu ku Bożemu miłosierdziu (Ps 130)
Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,
o Panie, słuchaj głosu mego!
Nakłoń swoich uszu
ku głośnemu błaganiu mojemu!
Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby Cię otaczano bojaźnią.
W Panu pokładam nadzieję,
nadzieję żywi moja dusza:
oczekuję na Twe słowo.
Dusza moja oczekuje Pana
bardziej niż strażnicy świtu.
Niech Izrael wygląda Pana.
U Pana bowiem jest łaskawość
i obfite u Niego odkupienie.
On odkupi Izraela
ze wszystkich jego grzechów.
Zauważ:
Bóg w swym wielkim i niezgłębionym miłosierdziu pochyla się nad kruchością i grzesznością człowieka, podnosi go z upadku i otacza opieką. Jego łaska i Jego moc wspomaga nas i napełnia serca miłością potrafiącą przenosić góry, zrywać kajdany, podnosić z upadku, wspierać w trudach, pocieszać w smutkach, obdarzać uśmiechem czy też dobrym słowem… Potrzeba więc „tylko” otworzyć serce na zdroje łask płynących od Pana i żyć według tych pojawiających się na co dzień wspaniałych natchnień ukierunkowujących nasze działania, plany, myśli, wypowiadane słowa. Właśnie wtedy każda chwila życia będzie pełna radości i pokoju, który swe źródło mieć będzie w Panu- naszym Odkupicielu, nauczycielu i opiekunie. „W Panu pokładam nadzieję, nadzieję żywi moja dusza”.
Ł.J.