Z ewangelii według świętego Marka
Największe przykazanie (Mk, 12, 28-34)
Podszedł także jeden z uczonych w Piśmie, który się im przysłuchiwał, gdy rozprawiali między sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?» Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych». Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary». Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.
Zauważ:
Pan wskazuje miłość do Boga żywego i miłość do bliźniego jako najważniejsze i największe przykazania, które każdemu człowiekowi przyniosą spokój i niczym nie zmąconą radość. Wszystkie inne sprawy i obowiązki doczesnego życia muszą ustąpić miejsca prawdziwej Miłości, która pokieruje odpowiednio każdym naszym krokiem. Miłość jest szacunkiem, pokorą, poświęceniem, spełnieniem. Więc gdy staramy się wypełniać swe serca wymienionymi przed momentem cnotami, możemy mieć pewność, że jesteśmy świątynią Boga w Trójcy Jedynego! Możemy mieć również pewność, że jesteśmy obdarzeni opieką i wsparciem tego, który Jest, bo wybraliśmy ścieżkę pozbawioną egoizmu i samolubstwa, a opowiedzieliśmy się za miłością. Wszystko co doczesne jest chwilowe i przemijające. Miłość zaś jest odbiciem nieśmiertelnego Boga. Dlatego musimy każdego dnia szukać jej w sobie i żyć według jej wskazań („Miłość współweseli się z prawdą, wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma i nigdy nie ustaje” –fragment Hymnu o Miłości).
Ł.J.