Z ewangelii Świętego Łukasza
Skromność (Łk,14,7-11)
Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: «Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».
Zauważ:
Bóg każdego dnia czyni w naszym życiu cuda i wskazuję tę jedyną i prawdziwą drogę do wiecznego szczęścia i radości. On upodobał sobie w człowieku to, co małe, ciche i skromne, by w ten sposób ukazać o jakie dobra każdy z nas winien zabiegać. Źle pojmowane bogactwo i przepych zaślepiają serce, rozum i duszę człowieka, czyniąc go nieczułym i zapatrzonym wyłącznie na doczesność i konsumpcyjny styl życia. Tymczasem prawdziwym i nieprzemijającym skarbem człowieka jest jego życie wewnętrzne, o które trzeba się troszczyć i pielęgnować. Tam bowiem rodzi się prawdziwa miłość, radość, spokój, czystość sumienia, a więc cnoty o wymiarze duchowym, które można (a nawet trzeba) utożsamiać z Bogiem Żywym będącym sensem naszego istnienia. Budujmy więc w sobie na co dzień te znaki boskiej obecności w nas, a życie nabierze prawdziwego sensu i radości.
Ł.J.
